Τελικά, θα γίνουμε καλύτεροι μετά τον κορονοϊό;

Προχθές άλλαξα χορδές σε μια ηλεκτρική κιθάρα. Τις πέρασα από το καπάκι στη βάση, τις τέντωσα μέχρι πάνω και μετά τις κούρδισα.

Συνολικά, μου πήρε κάνα σαραντάλεπτο. Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα και έπρεπε να σιγουρεύομαι για το κάθε βήμα στο YouTube.

Ακόμη κι αν έπαιζα κιθάρα από το Λύκειο, έπρεπε να φτάσει το 2020 με την καραντίνα και ένα απόγευμα στο πατρικό μου, για να μάθω να αλλάζω χορδές, σε μια κιθάρα που είχε σπασμένη την ψιλή “μι” εδώ και τρία χρόνια.

Ένα από αυτά τα βράδια συμμάζεψα και μια μικρή συρταριέρα γραφείου στο ίδιο δωμάτιο. Την είχα φέρει από το σπίτι μου στα Γιάννενα όταν, πριν από μερικά χρόνια, μετακόμισα στο Βερολίνο.

Από μέσα πέταξα παλιά καλώδια και χαρτιά. Βρήκα, όμως, και μικρά κομμάτια της ζωής μου: ένα δωράκι που είχα ξεχάσει, μια σελίδα που έγραφα τους στόχους μου για το 2014, μια παλιά μου φωτογραφία για διαβατήριο.

Αυτή τη συρταριέρα την έβλεπα κάθε φορά που γυρνούσα από το Βερολίνο και πάντα έλεγα πως “θα την τακτοποιήσω”. Το ίδιο έλεγα και για την κιθάρα. Πάντα, όμως, τα ανέβαλλα για την επόμενη μέρα, με αποτέλεσμα να μην τα κάνω ποτέ.

Έτσι κατέληξα σήμερα να αναρωτιέμαι: “Ποιά από τις δύο καταστάσεις ήταν ή κανονική”;

Το να αναβάλλω πράγματα που απ’ ότι φαίνεται δεν με ενδιέφεραν και πολύ, όπως το να τακτοποιήσω ένα παλιό συρτάρι; Ή το να βάλω σε παύση πράγματα, όπως τη ζωή μου στο Βερολίνο, που με την έλλειψή τους αποδείκνυαν ακόμη περισσότερο το πόσο δεν ήταν απαραίτητα για την ευτυχία μου;

---

Το πατρικό μου έχει μεγάλα, όμορφα μπαλκόνια, στα οποία δεν είχα καθίσει ποτέ. Προτιμούσα να φεύγω βιαστικά για τη Θεσσαλονίκη, για να κάθομαι στα ίδια καφέ, διαβάζοντας άρθρα στο κινητό μου. Αισθανόμουν “παιδί της πόλης”, ίσως επειδή είχα μεγαλώσει σε χωριό και ήθελα να φεύγω μακριά του.

Τις μέρες της καραντίνας, όμως, άραξα για πρώτη φορά στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Έπινα τον φρέντο μου (από κάψουλες) και άφηνα τον ήλιο να με ζεστάνει.

Προφανώς, για εμένα, κάποια πράγματα είχαν αλλάξει.

Είχαν αλλάξει όμως και για τους άλλους.

Μέχρι σήμερα, έβλεπα ανθρώπους να βγαίνουν από τις τουαλέτες χωρίς να πλένουν τα χέρια τους. Αναρωτιόμουν νευριασμένος “πως γινόταν να υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές;”

Σήμερα, ο κόσμος γυρνάει με αντισηπτικά στην τσέπη. Δεν είναι καλό να είμαστε υποχόνδριοι, αλλά τουλάχιστον είμαστε πιο καθαροί από πριν.

Ένα άλλο: Μέχρι σήμερα, για να πάρεις ένα γαμ***ο έγγραφο, έπρεπε να πας σε δέκα υπηρεσίες του δημοσίου, όπου οι υπάλληλοι απλά θα έβαζαν τα στοιχεία σου σε έναν υπολογιστή. Σήμερα, λόγω της ανάγκης, μπορείς να το κάνεις μόνος σου, απλά και γρήγορα, από τον δικό σου υπολογιστή. Πράγμα που ήταν λογικό για χρόνια, αλλά δεν γινόταν.

Ή που αν πριν από δύο μήνες έλεγες τη φράση “remote working” στην Ελλάδα, θα σε έπαιρναν με τις πέτρες – ενώ σήμερα τα “στελέχη” εκθειάζουν τα συχνά πλεονεκτήματά του, που σόρρυ, αλλά τα ξέραμε εδώ και χρόνια.

Άλλο; Σήμερα λένε πως πρέπει να απεξαρτηθούμε από την Κίνα και να μεταφέρουμε μεγάλο μέρος της παραγωγής “στον τόπο μας”, είτε αυτό είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε η Ελλάδα. Ίσως έτσι τα προϊόντα να κοστίζουν λίγο περισσότερο στο λιανικό εμπόριο, αλλά το μακροπρόθεσμο κέρδος για τις κοινωνίες μας θα είναι μεγάλο.

Εξάλλου, αυτό δεν είναι που λέμε “sustainable production”; Ας αγοράζουμε λιγότερα πράγματα, που θα είναι λίγο πιο ακριβά, αλλά που θα τα φτιάχνουμε εμείς – και με τους δικούς μας όρους.

Σήμερα, όταν βγαίνουμε για περπάτημα, στέλνοντας το SMS με τον αριθμό “6”, δεν είναι οι πόλεις μας πιο όμορφες, πιο ανθρώπινες; Χωρίς τον πανικό, την υπερβολική κίνηση και το καυσαέριο;

Είμαι σίγουρος πως όταν σταματήσουν τα χοντρά μέτρα στην Ιταλία, οι κάτοικοι της Ρώμης θα απολαύσουν την πόλη τους όσο ποτέ.

Θα μπορούν να περπατήσουν στο ιστορικό τους κέντρο χωρίς τις ορδές των τουριστών, με τις κάμερες και το Instagram, που ανεβάζουν άδικα τις τιμές των ενοικίων, μετατρέπουν την πόλη σε ένα τεράστιο Airbnb και καταστρέφουν ακριβώς όσα θα ήθελαν να δουν στην πόλη αυτή: Την κουλτούρα της, την καθημερινότητά της, τους ανθρώπους της.

Εξάλλου, δεν έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε για να γεμίσουμε τα κενά μας, από ένα ακόμη Ryanair ταξίδι των 30 ευρώ;

Πειράζει να πάμε λιγότερα ταξίδια, αρκεί όταν πάμε να έχουν περισσότερο νόημα;

Πειράζει να περάσουμε περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μας και τους ανθρώπους που αποτελούν τον πραγματικό μας κόσμο, από το να ψαχνόμαστε λαίμαργα για “το επόμενο, ξένο, καινούργιο πράγμα…” που ούτως η άλλως, θα είναι πάντα το τυρί που κρέμεται μπροστά από το ποντίκι;

Πειράζει να αρχίσουμε να είμαστε καλά με όσα έχουμε και να σταματήσουμε να θέλουμε όλο και περισσότερα, ειδικά όταν έχουμε αποδείξει πως η αχόρταγη ανάγκη για μια (γενικόλογη) καριέρα γεμίζει τα γραφεία των ψυχιάτρων;

Στα δύσκολα κρίνονται τα ψέματα και οι αλήθειες. Όπως σήμερα, με αφορμή μια πανδημία, όπου ότι δεν έστεκε, γκρεμίστηκε σε δυο βδομάδες: Μη-βιώσιμα ταξίδια, μη-βιώσιμες εταιρείες, μη-βιώσιμα “θέλω”, μη-βιώσιμες σχέσεις, μη-βιώσιμος βίος.

Αυτά σκέφτομαι τον τελευταίο μήνα. Και το χειρότερο είναι ότι απλά επιβεβαιώνω όλα όσα σκεφτόμουν τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν τα έκανα. Επιβεβαιώνω όσα ανέβαλα γιατί δεν είχα την δύσκολη αφορμή, την σχεδόν φασιστική επιβολή της πραγματικότητας στη λαιμαργία μου.

Έπρεπε να έρθει πανδημία και να σταματήσει ο κόσμος να γυρνάει για να αλλάξω χορδές στην κιθάρα που ήθελα τόσο καιρό να παίξω, να τακτοποιήσω τα συρτάρια με τις αναμνήσεις και να κάτσω στο υπέροχο μπαλκόνι του σπιτιού μου.

Εντάξει, δεν λέω ότι δεν θα ξαναπάω σε καφετέρια. Μην τρελαθούμε.

Απλά ρωτάω ένα πράγμα: Όταν τελειώσει όλο αυτό, θα έχουμε το θάρρος να θυμόμαστε όσα μάθαμε από την καραντίνα;