Όλα όσα καταλαβαίνω για τη διαχείριση του χρόνου

Όταν ήμουν δευτέρα Λυκείου, ο πατέρας μου, για κάποιον ακατανόητο λόγο, με πίεσε να πάω φροντιστήριο.

Ακόμη κι αν του εξήγησα ότι η ύλη της επόμενης χρονιάς που θα έπεφτε στις πανελλαδικές θα ήταν εντελώς διαφορετική, εκείνος επέμενε ότι “για να πηγαίνουν όλοι οι άλλοι, κάτι θα ήξεραν καλύτερα”.

Για να του κάνω τη χάρη είπα: “Αν θέλεις να πληρώνεις για κάτι που δεν έχει νόημα, θα πάω”. Πράγμα που ήταν μια καλή επιλογή, γιατί στο φροντιστήριο γνώρισα μια ωραία κοπελίτσα.

Στο τέλος, το μόνο που μου έμεινε (πέραν από τη σχεσούλα) ήταν η trivia γνώση της Φυσικής ότι τα αέρια καταλαμβάνουν όλον τον διαθέσιμο χώρο που τους δίνεται.

Με άλλα λόγια, ότι αν βγάλεις τον αέρα από ένα μπαλόνι, θα απλωθεί σε ολόκληρο το δωμάτιο.

Στην πράξη, η μόνη αξία που είχε αυτή η γνώση για εμένα, ήταν ως mental model: Πολλά πράγματα στη ζωή, θα καταλάβουν όλον τον διαθέσιμο χώρο που τους δίνεις, ακριβώς όπως και τα αέρια.

Με αυτή τη σκέψη στο μυαλό, μετά από όλα τα χρόνια που προσπαθώ να διαχειριστώ αποδοτικά τον χρόνο μου, αισθάνομαι πως έχω μάθει δύο βασικά πράγματα:

Το πρώτο είναι πως η διαχείριση χρόνου δεν έχει να κάνει σχεδόν καθόλου με τον χρόνο καθαυτό**.**

Ας το πάρουμε λίγο ανάποδα: Όταν μιλάμε για διαχείριση, αναφερόμαστε σε κάτι για το οποίο μπορούμε να κάνουμε συνειδητές επιλογές.

Ο χρόνος, όμως, δεν είναι κάτι που μπορούμε να επιλέξουμε. Ο χρόνος είναι μια σταθερή διάσταση, που απλώς περνάει.

Ακόμη και στο πιο ανθρώπινο επίπεδο, του πως αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο, αυτό είναι πάνω-κάτω κάτι φιξαρισμένο: Υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που μπορείς να αξιοποιήσεις μέσα σε μια εβδομάδα. Τις υπόλοιπες θα πρέπει να τρως, να κοιμάσαι και να εξυπηρετείς τις υπόλοιπες ανάγκες σου.

Άρα, το μόνο πράγμα που μπορούμε να διαχειριστούμε είναι οι μεταβλητές της ζωής μας. Και νομίζω, στο context της δικής μας κουβέντας, αυτές είναι οι προσδοκίες.

Προσδοκία μπορεί να είναι το “να πάρεις πτυχίο”. Μπορεί να είναι και το “να γίνεις κομμάτια μέχρι το καλοκαίρι”. Μπορεί να είναι ακόμη το να ερωτευτείς, το να βρεις μια καλή δουλειά, το να κάνεις μια επιτυχημένη εταιρία ή το να είσαι ευτυχισμένος.

Οι προσδοκίες, όμως, είναι σαν τα αέρια: Καταλαμβάνουν όλον τον χώρο που θα τους δώσεις.

Καμιά φορά, πολλές προσδοκίες ταυτόχρονα, ασφυκτιούν μέσα στον περιορισμένο χρόνο μιας φυσιολογικής καθημερινότητας, ενώ άλλες φορές, μια πολύ απλή προσδοκία, ενώ αισθανόμαστε πως γεμίζει τον χρόνο μας, στην πραγματικότητα αφήνει πολύ χώρο ανεκμετάλλευτο.

Οπότε, στην πράξη, η διαχείριση του χρόνου μας δεν έχει να κάνει με το πως θα κλέψουμε χρόνο, με κάποιον μαγικό τρόπο, από μια κανονική μέρα - αλλά με το πως να κάνουμε τη σωστή επιλογή****των προσδοκιών. Σωστή επιλογή από άποψη μεγέθους, σημαντικότητας, πιθανότητας να εκπληρωθούν και λοιπά.

Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να μιλάμε για διαχείριση χρόνου, αλλά για διαχείριση προσδοκιών.

Να καταλάβουμε, δηλαδή, ότι στα χρονικά όρια μιας κανονικής ζωής, μπορούμε να κάνουμε ένα, άντε το πολύ δύο σοβαρά πράγματα ταυτόχρονα. Οποιαδήποτε προσδοκία προσθέσουμε, από εκεί και πέρα, ανεβάζει απλά την πίεση και, στο τέλος, προκαλεί μόνο κακό.

Αυτό είναι και το πρώτο κομμάτι της διαχείρισης, όπως την καταλαβαίνω εγώ.

Το επόμενο είναι το πως αποκωδικοποιείς τις προσδοκίες. Το πως καταλαβαίνεις ποιες είναι δυνατόν να γίνουν αληθινές, το αν προέρχονται από εσένα ή από άλλους και, πάνω απ’ όλα, το αν έχουν κάποιο ουσιαστικό νόημα για σένα, ώστε να τις βάλεις σε σειρά σημαντικότητας.

Αυτό, όμως, είναι το soft-skill που λέμε self-direction - και είναι ένα από τα επόμενο θέματα της σειράς για τα soft skills.