Skip to content

🤙 Σαν το newsletter... δεν έχει!

Το άρθρο αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι από την Checklist, ένα newsletter που βάζει τα πράγματα σε μια σειρά.

Για να διαβάζεις κι εσύ ένα νέο άρθρο κάθε δύο εβδομάδες, με θέμα την παραγωγικότητα, τη διαχείριση χρόνου, τη ζωή στο εξωτερικό και πολλά άλλα, κάνε εγγραφή εδώ:

Φέτος άλλαξαν πολλά και κυρίως απρόβλεπτα. Γι' αυτό, με αφορμή τη νέα χρονιά, αντί να γράψω το συνηθισμένο άρθρο για τους νέους στόχους, θα ήθελα να το πάω ανάποδα και να μιλήσω για τα μεγαλύτερα λάθη που έκανα τα τελευταία χρόνια.

Θα μιλήσω για όσα μου κόστισαν περισσότερο, αλλά μου έμαθαν και τα περισσότερα. Λάθη που δεν θα ήθελα να επαναλάβω για κανένα λόγο, αλλά που ελπίζω να εμβολιάσω, σε όσους διαβάζουν, σαν λίγα από τα ψυχολογικά μου αντισώματα. (αναφορά-στο-εμβόλιο pun, intended)

Λάθος 1ο: Το να αφήσω στην άκρη την κοινωνική μου ζωή για χάρη της “δουλειάς”

Όταν αφοσιώθηκα στο πτυχίο μου, έκανα μια στροφή 180 μοιρών στην κοινωνικότητα. Ήμουν πια κλεισμένος σε ένα σπίτι, μπροστά από έναν υπολογιστή. Σκεφτόμουν, όμως, πως δεν πείραζε. Στην τελική, κάτι έπρεπε να θυσιάσω ως αντίβαρο στα υπερ-κοινωνικά μου χρόνια. Δεν περίμενα, όμως, το πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα σε δύο χρόνια.

Φεύγοντας για το Βερολίνο, η φυσική μου τάση δεν ήταν πια το να ψάχνω τους φίλους μου, αλλά το να δουλεύω. Η δουλειά μου γινόταν κατά 90% από το σπίτι και ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο είχα καθημερινή επαφή ήταν ο συνέταιρός μου. Λόγω της απόστασης, αλλά και των διαφορετικών στόχων μου, απομακρύνθηκα και από τους λίγους φίλους που είχα κρατήσει στην Ελλάδα. Η ζωή μου είχε γίνει μια μονότονη, μοναχική ρουτίνα.

Τα προηγούμενα, σε συνδυασμό με τις προφανείς δυσκολίες του εξωτερικού, έφεραν μια βαθιά μουντάδα στη ζωή μου.

Αυτό που έμαθα, είναι πως στη ζωή πρέπει να έχεις ισορροπία. Αν θες να work hard, πρέπει και να play hard. Οποιοδήποτε άλλο άκρο, αργά η γρήγορα σε οδηγεί σε burnout, όπου χάνεις και ότι είχες κερδίσει ως τότε.

Έμαθα, ακόμη, πως και σε μια από τις καλύτερες πόλεις στον κόσμο, αν δεν έχεις έναν (μικρό) κύκλο καλών φίλων για να τη μοιραστείς, αργά ή γρήγορα αρχίζει να μοιάζει σαν μια χρυσή φυλακή.

Λάθος 2: Το να μην έχω κάνει σωστό business plan

(Εναλλακτικός τίτλος: Το να μην έχω πολύ συγκεκριμένο στόχο)

Στα παλιά μου blog υπήρχαν άρθρα που άρεσαν σε όλους και άρθρα που δεν διάβαζε κανείς. Το “πως να κάνεις backup”, ας πούμε, ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Εντελώς ειρωνικά, νομίζω πως ήταν από τα σημαντικότερα θέματα για τα οποία έχω γράψει. Κανείς δεν το εκτιμάει, μέχρι να του καεί ο δίσκος με όλα τα backup των πρώην του.

Ε, νομίζω με την Checklist, αντίστοιχη εμμονή μου που δεν θα διαβάζει κανείς, θα γίνει το θέμα του “business plan”. Θα το λέω ξανά και ξανά, απλά για να σπάω α#%$^@. Γιατί, όμως, να έχω τέτοια εμμονή με μια επιχειρηματική τυπικούρα που σου ζητάνε οι τράπεζες όταν αιτείσαι δάνειο;

Επειδή, απλούστατα, είναι σημαντικό να ξέρεις το γιατί κάνεις αυτό που κάνεις. Πρέπει να το ξέρεις πολύ συγκεκριμένα. Αλλιώς, οι πιθανότητες να πετύχεις το οτιδήποτε γυρνάνε εναντίων σου.

Όταν πήγα στο Βερολίνο, δεν είχα ιδέα ότι θα άνοιγα εταιρεία. Αυτό προέκυψε όταν είδαμε ότι υπήρχαν πελάτες που ήθελαν να μας πληρώσουν για να τους φτιάξουμε VR apps. Γι’ αυτό και ιδρύσαμε εταιρεία και από το πουθενά βρεθήκαμε να κάνουμε τους entrepreneur.

Για να πω την αλήθεια, το να φτιάξω μια εταιρεία πληροφορικής ήταν ένας από τους 7 μεγάλους μου στόχους όταν ήμουν παιδάκι. Φυσικά, το είχα φανταστεί πολύ πιο grande και με τα millions να ρέουν. Πάντως, σίγουρα ταίριαζε σε κομμάτια της προσωπικότητάς μου.

Υπάρχει όμως η κατάλληλη στιγμή για το κάθε τι όπως και η κατάλληλη ομάδα. Και όταν ξεκινάς για κάτι που απαιτεί απόλυτη προσήλωση, χρηματική επένδυση και, φυσικά, ρίσκο, πρέπει να είσαι πολύ συγκεκριμένος. Αυτό λέγεται business plan, και στην περίπτωσή μου αργήσαμε πολύ να το κάνουμε. Business χωρίς plan, sorry αλλά δεν γίνεται, όπως και τίποτε δύσκολο στη ζωή.

Ευτυχώς είχα αρκετή τύχη και αρκετά πράγματα πήγαν απρόσμενα καλά. Αλλά θα είχα αποφύγει πολλές δυσκολίες και εμπόδια αν είχα φάει μερικές μέρες παραπάνω για να καθορίσω μαζί με τον συνέταιρό μου τις δύσκολες απαντήσεις.

Ειλικρινά, μπορώ να γράψω βιβλίο για τα λάθη που έκανα τα τελευταία χρόνια σε αυτό το κομμάτι.

Λάθος 3: Το να παραμελήσω το σώμα μου

Σε περιόδους πίεσης, τα πρώτα πράγματα που παραμελούσα ήταν η γυμναστική και η διατροφή μου. Αυτό μου συνέβη δύο-τρεις φορές. Μια από αυτές ήταν όταν προσπαθούσα να πάρω το πτυχίο μου. Το αποτέλεσμα ήταν πως όχι μόνο κουβαλούσα το στρες των συνθηκών που με είχαν οδηγήσει σε αυτό, αλλά τώρα είχα από πάνω και μια κακή σωματική κατάσταση και παραπανίσια κιλά, που με έριχναν ακόμη περισσότερο. Φαύλος κύκλος.

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο δύσκολο το κάνει το lifestyle μας να επαναφέρουμε τον εαυτό μας στην καλή του κατάσταση. Δεν περπατάμε αρκετά, δουλεύουμε πολλές ώρες για να μας μείνει ενέργεια για γυμναστήριο.

Το μόνο που έχω δει πως λειτουργεί είναι η πρόληψη και το consistency: Ποτέ να μην επιτρέπουμε να ξεφεύγουμε από ένα συγκεκριμένο set point φυσικής κατάστασης.

Πάντα μου έκανε εντύπωση, όταν έβλεπα πολιτικούς, όπως τον Obama, ή τον δικό μας Μητσοτάκη, να βρίσκουν χρόνο για γυμναστική και τρέξιμο, όταν κουβαλάνε τόσες ευθύνες. Μετά έλεγα: “Δεν μπορεί να βρίσκει χρόνο ο Ομπάμας και να μη βρίσκω εγώ”.

Αυτό που έμαθα, είναι να προσπαθώ να κρατάω μια βάση γυμναστικής ακόμη και σε περιόδους που νιώθω ότι δεν προλαβαίνω. Έστω και λίγο είναι καλύτερο από το καθόλου. Ακόμη και μια φορά τρέξιμο την εβδομάδα, είναι καλύτερο από καθόλου όλη τη χρονιά. Και πάνω απ’ όλα, προσπαθώ να ελέγχω συχνά το βάρος μου, και όποτε δω ότι ανεβαίνει, ξεκινάω μια πολύ συγκεκριμένη διατροφή μέχρι να πέσω ως εκεί που θέλω.

Ηθικό δίδαγμα; Πως αν είσαι φέτες, ότι στραβό και να σου συμβεί στη ζωή, μπορείς πάντα να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να πεις: “Τουλάχιστον είμαι φέτες”. Σχεδόν υπερδύναμη φιλαράκια.

Λάθος 4: Το να βάλω στην άκρη τον “πραγματικό εαυτό” μου

Είπαμε για το business plan, αλλά να πούμε και για το “life plan”. Το πλάνο του που θέλουμε να βρισκόμαστε, δηλαδή, σαν άνθρωποι, σε δέκα-είκοσι χρόνια.

Μέσα από τις σπουδές μου στην Πληροφορική και μέσα από την μετέπειτα δουλειά μου, κατέληξα να αποτελούμαι 100% από “τεχνολογία”. Εννοώ, πως το μυαλό μου ήταν γεμάτο μονάχα από ότι είχε να κάνει με VR, Unity, Software Development και το πως να κάνω την εταιρία μου να πετύχει. Όταν άραζα, μετά από ώρες μπροστά στον υπολογιστή, άνοιγα το κινητό μου και διάβαζα documentations για καινούριες τεχνολογίες. Μετά, το γυρνούσα σε παρόμοια forums και κοιτούσα απόψεις άλλων developer και νέα από το industry.

Η τεχνολογία και όλα όσα έκανα σαν δουλειά, είναι πραγματικά ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητάς μου και θα συνεχίσει να είναι. Δεν είναι, όμως, τα πάντα.

Μέσα στα χρόνια, είχα επιτρέψει σε όλα αυτά να πάρουν μέσα μου τη θέση του γραψίματος, της μουσικής, του διαβάσματος, της κοινωνικότητας. Ο πραγματικός μου εαυτός αποτελείται από όλα αυτά μαζί. Και όταν κάποια χάθηκαν, ένιωσα σαν να χανόμουν κι εγώ ο ίδιος.

Το να ξεκινήσω να γράφω ξανά, όπως πχ. σε αυτό το newsletter, ήταν δύσκολο. Όπως όταν πας να κάνεις γυμναστική μετά από χρόνια: Κουράζεσαι εύκολα. Όλο σου το σώμα πονάει. Τσούζεις για μέρες.

Το γράψιμο, όπως και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, όταν το αφήνεις, σε αφήνει.

Όταν κατάλαβα ότι η ίδια μου η ψυχολογική επιβίωση βασιζόταν σε όσα με έκαναν αυτόν που είμαι, άρχισα να γράφω ξανά. Έτσι, ένιωσα σαν μια φλόγα που είχε σβήσει μέσα μου, να είχε αρχίσει να φέγγει ξανά.

Το να αφήσω όλα αυτά που με έκαναν χαρούμενο για χάρη μονάχα μιας υποθετικής καριέρας, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη μου και, δυστυχώς, έκαναν πολλά από τα τελευταία χρόνια μου, εκ των υστέρων, να φαίνονται άδεια από σημαντικές αναμνήσεις.

Ο στόχος μου για την επόμενη δεκαετία, είναι να βρω την σωστή ισορροπία ανάμεσα σε όλα αυτά που με αποτελούν.

Λάθος 5: Το να μην απολαμβάνω το παρόν

Έχοντας προφανώς κάποιο σοβαρό κόμπλεξ από τα χρόνια που είχα σπαταλήσει σαν κακός φοιτητής, έγινα ένας νευρικός τύπος που ήθελε να κάνει τα πάντα, να τα κάνει τέλεια και να τα κάνει εχθές!

Τι ειρωνεία όμως: Μέσα σε όλη αυτή τη βιασύνη, κατέληξα, κατά κάποιον τρόπο, να σπαταλήσω και τις επόμενες στιγμές μου.

Το μόνο που μου πρόσφερε η βιασύνη, ήταν στρες, ψυχοσωματικά και μια συνεχή πίεση. Εάν από την άλλη έκανα τα ίδια πράγματα, αλλά τα έκανα πιο χαλαρά, νομίζω πως θα τα είχα πάει το ίδιο καλά, και θα είχα λιγότερες άσπρες τρίχες σήμερα (ναι, έχουν αρχίσει να μαζεύονται).

Αυτό που κατάλαβα είναι πως η ζωή δεν είναι ένας αγώνας δρόμου. Εξάλλου, ξέρετε ποια είναι η λωρίδα του τερματισμού στη ζωή (les radis à l'envers, στα Γαλλικά). Η ζωή είναι μονάχα το τώρα που έχουμε. Ούτε το πριν, ούτε το μετά. Και ο εαυτός που έχουμε σήμερα, είναι, εκ φύσεως, η νεότερη εκδοχή μας που θα υπάρξουμε ποτέ ξανά.

Η ζωή, φίλοι μου, δεν είναι αγώνας δρόμου. Και αν το είχα καταλάβει νωρίτερα, θα έκανα τα ίδια πράγματα, τα ίδια διδακτικά λάθη, αλλά δεν θα τη σπαταλούσα μέσα σε ένα ποτάμι από τύψεις, λες και έπρεπε να τιμωρώ τον εαυτό μου καθημερινά για μια αυτοεπιβληθείσα τελειότητα που δεν κατάφερα να αγγίξω, ή που δεν κατάφερα να μπω στο Forbes 30 under 30. (Τρέφω ακόμη ελπίδες για το Forbes Geriatric)

Νομίζω πως έχω σταματήσει να έχω παράλογες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Το μόνο που απαιτώ από εμένα, είναι να νιώθω “εντάξει” στο τώρα, χωρίς υπερβολές. Απλώς να ζω όμορφα και να χαίρομαι όλα τα απλά, “δεδομένα” πράγματα που έχω αυτή τη στιγμή.

υγ. Προφανώς, το να κάνεις λάθη δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι “απαραίτητο”, σκέτο. Αν δεν κάνεις καθόλου “λάθη”, σημαίνει ότι κάτι κάνεις λάθος. Το κακό είναι να επαναλαμβάνεις λάθη που σταμάτησαν να σε διδάσκουν.

υγ 2: Τελικά σαν τριαντάρης μιλάω.

👉 Θέλεις περισσότερα άρθρα σαν κι αυτό;

Γράψου στην Checklist για να έρχεται ένα νέο άρθρο κάθε δύο εβδομάδες κατευθείαν στο email σου.