Τα τελευταία χρόνια, νιώθω πως ζω μια βαρετή ζωή. Όλα έχουν μπει σε μια σειρά, αλλά από την καθημερινότητά μου λείπει η ηλεκτρική ενέργεια που κάποτε με διαπερνούσε. Εκείνο το μόνιμο εσωτερικό drive, η νευρικότητα να κυνηγάω ένα μακρινό ιδανικό που ήταν μεν ρευστό, αλλά και αρκετά συγκεκριμένο μέσα μου.
Και αυτές τις μέρες έχω αρχίσει να το φιλοσοφώ: Τι να φταίει, ακριβώς, που κατέληξα να νιώθω έτσι;
Φταίει, μήπως, το ότι για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, καταστάλαξα σε μια πόλη και μια συγκεκριμένη καθημερινότητα; Μήπως το ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ακολουθώ τα σταθερά βήματα μιας τυπικής καριέρας; Η μήπως απλά το ότι μεγαλώνω και όλη αυτή η ξενέρα πάει πακέτο με την ηλικία;
