Υποκατάστατα: Οι στόχοι, τα μεγάλα όνειρα και οι καριέρες-φαντάσματα

Τα τελευταία χρόνια, νιώθω πως ζω μια βαρετή ζωή. Όλα έχουν μπει σε μια σειρά, αλλά από την καθημερινότητά μου λείπει η ηλεκτρική ενέργεια που κάποτε με διαπερνούσε. Εκείνο το μόνιμο εσωτερικό drive, η νευρικότητα να κυνηγάω ένα μακρινό ιδανικό που ήταν μεν ρευστό, αλλά και αρκετά συγκεκριμένο μέσα μου.

Και αυτές τις μέρες έχω αρχίσει να το φιλοσοφώ: Τι να φταίει, ακριβώς, που κατέληξα να νιώθω έτσι;

Φταίει, μήπως, το ότι για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, καταστάλαξα σε μια πόλη και μια συγκεκριμένη καθημερινότητα; Μήπως το ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ακολουθώ τα σταθερά βήματα μιας τυπικής καριέρας; Η μήπως απλά το ότι μεγαλώνω και όλη αυτή η ξενέρα πάει πακέτο με την ηλικία;

Τα 5 (μεγαλύτερα) λάθη που έκανα μετά τα 25

Φέτος άλλαξαν πολλά και κυρίως απρόβλεπτα. Γι’ αυτό, με αφορμή τη νέα χρονιά, αντί να γράψω το συνηθισμένο άρθρο για τους νέους στόχους, θα ήθελα να το πάω ανάποδα και να μιλήσω για τα μεγαλύτερα λάθη που έκανα τα τελευταία χρόνια.

Θα μιλήσω για όσα μου κόστισαν περισσότερο, αλλά μου έμαθαν και τα περισσότερα. Λάθη που δεν θα ήθελα να επαναλάβω για κανένα λόγο, αλλά που ελπίζω να εμβολιάσω, σε όσους διαβάζουν, σαν λίγα από τα ψυχολογικά μου αντισώματα. (αναφορά-στο-εμβόλιο pun, intended)