(Κακές) Δικαιολογίες και (Καλές) Συνήθειες

Πριν από κανένα χρόνο, ένιωσα για πρώτη φορά πως βαλτώνω. Όχι στα πάντα, αλλά σε κάποια κομμάτια της ζωής που ήταν πάντα πολύ σημαντικά για μένα.

Με το σώμα μου, για παράδειγμα, είχα αρχίσει να βλέπω μια πρωτόγνωρη σαμπρέλα από λίπος να δημιουργείται γύρω από τη μέση μου.

΄Η με την κοινωνική ζωή μου, που, για τα δικά μου ιδανικά, είχε ουσιαστικά σβήσει.

Μα περισσότερο από όλα, συνειδητοποίησα πως είχα σταματήσει να έχω μεγάλους στόχους. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωθα σαν να είχα μπει σε εκείνη τη “μυθική” φάση της ζωής που πάντα ακούγαμε, που αφήνεις όλα τα “όνειρά” σου στην άκρη και μετατρέπεσαι σε κάποιον “αδιάφορο ενήλικα”.

Ήταν σαν, κατά κάποιον τρόπο, να έχανα τον εαυτό μου. Όμως, τότε, ποιός ήμουν πια;

Ίσως απλώς ένας στερεοτυπικός 35άρης που είχε ρίξει άγκυρα, γινόταν βαρετός, ασχήμαινε και απλώς ξυπνούσε στο γραφείο του σπιτιού του για να γράψει κώδικα remotely και να πληρωθεί στο τέλος του μήνα.

Και έτσι, με όλα αυτά, με το λαπαδιασμένο σώμα, τη βαρετή καθημερινότητα, και την έλλειψη μεγάλων στόχων, αισθανόμουν πως το οποιοδήποτε peak της ζωής μου είχε ήδη συμβεί, και πως από εδώ και πέρα θα βάδιζα προς τη φθορά.

Ναι, ξέρω πως τα περιγράφω όλα κάπως υπερβολικά και δραματικά, αλλά είναι ακριβώς όπως τα ένιωθα μέσα μου.

Παρόλα αυτά, ίσως ακριβώς επειδή παίρνω τέτοια θέματα πολύ στα σοβαρά, δεν ανήκω στους τύπους που απλώς αποδέχονται τις ενοχλητικές καταστάσεις, συνεχίζοντας παθητικά τις ζωές τους.

Το αντίθετο: Για αυτό και μόλις “η φωνούλα μέσα μου” άρχισε να βαράει αυτά τα καμπανάκια, προσπάθησα να τα αλλάξω όλα.

Ακόμη και αν η ζωή μου δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί εντελώς από τις αλλαγές των τελευταίων χρόνων (επιστροφή στην Ελλάδα, περίοδος covid, ρίξιμο “άγκυρας” σε μια νέα πόλη, συχνές αλλαγές δουλειάς σαν σωστός software dev) έπιασα τα προβλήματά μου ένα προς ένα και προσπάθησα να τα λύσω με τους πιο προφανείς τρόπους:

• Για να ανεβάσω κάπως το fun-ness και την κοινωνικότητα στη ζωή μου γράφτηκα σε μια σχολή λάτιν χορών (όπως παλιά που ήμουν φοιτητής)
• Προσπάθησα να δημιουργήσω ωραίες στιγμές, οργανώνοντας μαζώξεις και εξόδους έστω με τον μικρό κύκλο που είχα στη Θεσσαλονίκη.
• Διατροφές ξεκίνησα αρκετές φορές, σχεδόν πάντα με αρκετό ζήλο.
• Το γυμναστήριο γενικά πήγαινε καλά, γιατί είναι κάτι που απολαμβάνω, αλλά…

Πάμε τώρα στα “αλλά”:

• Με το λάτιν νομίζω πως προσπαθούσα να αναπαράξω την επιτυχία που είχε στα 22 μου, αλλά αυτή τη φορά δεν μου έκανε καθόλου κλικ. Και μετά από λίγους μήνες σταμάτησα απογοητευμένος, στο τέλος χωρίς καμία θετική αλλαγή στην καθημερινή μου κοινωνικότητα.
• Πέραν από μια-δυο εξόδους που κατάφερα να οργανώσω, οι τοπικοί γνωστοί μου αποδεικνύονταν είτε μίζεροι/βαρεμένοι, είτε απλώς εγώ δεν κατάφερνα να ταιριάξω αρκετά μαζί τους.
• Κάποιες από τις διατροφές ξεκινούσαν καλά και έχανα κάμποσο βάρος στην αρχή. Αλλά σύντομα η ζυγαριά σταματούσε να κατεβαίνει, και αργότερα έπαιρνε και πάλι τον δρόμο της ανόδου για την Π' Εθνική.
• Και το γυμναστήριο ήταν για μένα κάτι αμοιβαία αποκλειόμενο με τη διατροφή, αφού η διατροφή απαιτούσε για μένα τόσο πολύ mental power, που εάν την έκανα, δεν μου έμενε καθόλου όρεξη για γυμναστική.

Για το τελευταίο ειδικά, ένιωθα απλώς πως «Ετσι είμαι φτιαγμένος! Εάν κάνω διατροφή, είναι αδύνατον να κάνω και γυμναστική ταυτόχρονα». Έτσι έλεγα στον αδερφό μου, χωρίς καμία αμφιβολία, όταν αυτός με συμβούλευε να τα συνδυάσω.

Μια από τις πολλοστές φορές, όμως, που του απαντούσα με αυτή τη φράση, θυμήθηκα κάτι εξίσου καταφατικό που είχα πει στο παρελθόν. Τότε που μια θεία μου ρωτούσε με αναζωογωνητική ειλικρίνεια "γιατί ήμουν τόσο κακός φοιτητής".

Τότε η απάντησή μου ήταν: «Επειδή μου είναι απλώς αδύνατον να διαβάσω μαθηματικά. Το μυαλό μου απλώς δεν είναι φτιαγμένο για αυτά τα πράγματα και κλείνει διακόπτες!»

---

Η αλήθεια είναι πως το μυαλό μου μπορεί να διαβάσει μαθηματικά, όπως και το σώμα μου μπορεί να κάνει και διατροφή και γυμναστική ταυτόχρονα. Το πρώτο έχει αποδειχθεί προ πολλού και το δεύτερο αποδεικνύεται πια καθημερινά, από εμένα.

Αυτό που έλεγα παλαιότερα στη θεία μου, δεν ήταν παρά μια δικαιολογία, γιατί απλώς τεμπέλιαζα και απέφευγα τις ευθύνες μου.

Ε, για αυτόν ακριβώς τον λόγο τώρα δεν έχανα βάρος με τον τρόπο που ήθελα. Γιατί η σωστή προσπάθεια, αυτή που θα έφερνε τα καλά αποτελέσματα, τσούζει. Είναι δύσκολη. Και εγώ απλώς δεν ήθελα να κάνω το δύσκολο κομμάτι.

Ήθελα όμως να βγαίνω στις ταβέρνες και να τρώω ότι γουστάρω, ή να πίνω μπύρες κάθε δύο-τρεις μέρες στον Κροκόδειλο στην Τούμπα, και να πηγαίνω ωραία διημεράκια τα Σαββατοκύριακα σε ξενοδοχεία με special πρωινά.

Ήμουν καλός στο να ζω την καλή ζωή, αλλά δεν ήμουν καλός στο να κάνω ότι έπρεπε για να αποκτήσω ξανά το σώμα που είχα, γιατί ήταν δύσκολο και έφτιαχνα δικαιολογίες. Βλέπετε, όταν είσαι τεμπέλης, μπορείς να βρίσκεις μια δικαιολογία για τα πάντα.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με δικαιολογίες αντιμετώπιζα και τα υπόλοιπα πράγματα που δεν μου άρεσαν.

Όσα έλεγα στον εαυτό μου για τη remote ζωή, ας πούμε: Είναι δυνατόν να γκρινιάζω που κάνω μια εξαιρετική δουλειά από το σπίτι μου, απλώς επειδή δεν περιλαμβάνει και την κοινωνική ζωή που θα είχα αν ήμουν barman;

Στην τελική, μπορώ να εργαστώ από οπουδήποτε γουστάρω σε όλον τον πλανήτη και να κοινωνικοποιηθώ με οποιονδήποτε θέλω. Οπότε, το πραγματικό ερώτημα είναι "γιατί δεν το κάνω";

Αφήστε που αν δεν ήταν remote η δουλειά, θα έβρισκα κάτι άλλο για να γκρινιάξω, ίσως το ακριβώς αντίθετο: όπως πχ. το ότι θα με κούραζε η καθημερινή οδήγηση για τη δουλειά και δεν θα μου έμενε ψυχολογική δύναμη για να κοινωνικοποιηθώ, ή πως δεν θα είχα αρκετό χρόνο για να μαγειρέψω για τη διατροφή μου και τα λοιπά.

Εφόσον, λοιπόν, είχα να κάνω με δικαιολογίες, αποφάσισα να σοβαρευτώ όπως και παλιότερα, και να λύσω το πρόβλημα με τον μόνο σωστό τρόπο: Με λογική, έξυπνη οργάνωση και πράξεις.

---

Έτσι για να κάνουμε λίγη κουβέντα: Στοιχηματίζω πως κι εσείς έχετε 1-2 σημαντικά πράγματα, κάποιους μεγάλους στόχους ίσως, που είτε φοβόσαστε να αντιμετωπίσετε, είτε για "άγνωστο" λόγο έχετε αφήσει στην άκρη.

Στοιχηματίζω επίσης πως, για τα περισσότερα από αυτά, το μόνο που σας εμποδίζει είναι μια δικαιολογία. Και δεν λέω ότι η δικαιολογία δεν έχει υπαρκτούς λόγους. Δεν λέω πως δεν είναι δύσκολο το να γυμνάζεσαι και ταυτόχρονα να μην τρώς, ή το να βγαίνεις καθημερινά από το comfort zone σου.

Απλώς λέω πως κάθε δικαιολογία μπορεί να ξεπεραστεί με μια καλύτερη προσέγγιση. Είτε με ολική αλλαγή και full-on επίθεση, είτε με το φτιάξιμο μιας έξυπνης ρουτίνας. Αν και, προσωπικά, έχω δει πως το δεύτερο έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να πετύχει.

Γιατί, όμως, είναι απαραίτητη μια “ρουτίνα”; Θα σας εξηγήσω αμέσως…

Υπάρχουν δύο πράγματα στη ζωή: Τα “δεδομένα”, αυτά δηλαδή που δεν μπορούμε (ή που είναι πολύ δύσκολο) να αλλάξουμε, και οι “επιλογές”, τα κομμάτια της ζωής μας, δηλαδή, που μπορούμε να επηρεάσουμε σχετικά εύκολα.

(“Δεδομένα” μπορεί να είναι: Το που ζεις, σε ποια πόλη ή χώρα. Το τι σπούδασες. Το που δουλεύεις. Το πόσο όμορφος ή ψηλός γεννήθηκες. Το αν γεννήθηκες χωρίς ένα χέρι. Το ποιά είναι η οικογένειά σου. Το αν γίνεται πόλεμος στην Ουκρανία. Υπ’ όψιν, ακόμη και πολλά από τα “δεδομένα”, γίνεται να αλλάξουν. Απλώς ας τα θεωρήσουμε πολύ πιο δύσκολες αλλαγές)

Η λογική μου, λοιπόν, λέει, αντί να μην κάνω τίποτα, απλώς επειδή το 60% της ζωής μου αποτελείται από “δεδομένα” που για κάποιο λόγο με χαλάνε, γιατί να μην δοκιμάσω τουλάχιστον να αλλάξω το υπόλοιπο 40% που μπορώ;

Έτσι, μέσα σε αυτό το 40% που μας ανήκει, πρέπει να φτιάξουμε τις δικές μας “μεγάλες σταθερότητες”, αυτές που επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι συνειδητά, σαν αντίβαρο απέναντι από τους εξωγενείς ογκόλιθους των “δεδομένων σταθερών” της ζωής μας.

Οι τυχαίες, μικρές επιλογές και πράξεις που κάνουμε μια στο τόσο δεν έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν πραγματικά τη ζωή μας σε βάθος χρόνου. Οι σταθερές, μακροχρόνιες ρουτίνες, όμως, την έχουν.

Για αυτό και είναι τόσο σημαντικές. Οι ρουτίνες είναι οι σταθερές, ήρεμες δυνάμεις που μπορούν να μετακινήσουν (μεταφορικά) βουνά, χρησιμοποιώντας το compounding effect.

Στη δική μου ζωή, για παράδειγμα, έπρεπε να επιλέξω μεταξύ του να βλέπω την remote ζωή και τη δουλειά μου σαν εμπόδιο (δικαιολογία), ή του να αρχίσω να στήνω την καθημερινότητά σου γύρω από αυτή την de-facto πραγματικότητα, επηρεάζοντας το υπόλοιπο 40% που μπορώ.

Για παράδειγμα, το να είσαι software developer πάει πακέτο με αρκετή καθιστική ζωή και με το ξόδεμα αρκετής εγκεφαλικής ενέργεια μέσα στη μέρα. Αυτό είναι κάτι δεδομένο. Εφόσον θες να είσαι developer, δεν αλλάζει.

Για αυτό και μετά από μια μέρα εργασίας, μου ήταν πολύ δύσκολο να βρω το motivation για να πάω γυμναστήριο ή να περπατήσω τα 10.000 απαραίτητα βήματα που έπρεπε. Και έτσι δημιουργούνταν ένας φαύλος κύκλος σαπίλας.

Αποφάσισα, λοιπόν, να φερθώ έξυπνα και να φτιάξω μια ρεαλιστική ρουτίνα γύρω από τα δεδομένα:

Μετά από μερικούς πειραματισμούς, κατέληξα να εκμεταλλεύομαι το μεσημεριανό διάλειμμα που ούτως ή άλλως έκανα στη μία το μεσημέρι, και κάνω γυμναστική (5k τρέξιμο ή μια προπόνηση στο κοντινό γυμναστήριο) ή απλώς ένα σύντομο περπάτημα, με περίπου 4000 βήματα.

Έτσι εκμεταλλεύομαι ένα κομμάτι της ημέρας στο οποία παλιότερα απλώς έτρωγα και άραζα στο σαλόνι, ενώ τώρα όχι απλώς “χώνω” μέσα του τους υπόλοιπούς μου στόχους μου, αλλά λόγω της γυμναστικής γεμίζω και μια έξτρα ενέργεια που μου επιτρέπει να είμαι ακόμη πιο φρέσκος το απόγευμα, μετά τη δουλειά. Που, με τη σειρά του, μου το κάνει πιο εύκολο να θέλω να βγω και για ένα ακόμη περπάτημα το απόγευμα, και να καλύψω τα υπόλοιπα βήματα μου.

Το έξυπνο κομμάτι αυτής της ρουτίνας ήταν πως δεν πήγα κόντρα στον εαυτό μου, πιέζοντας με να κάνω πράγματα που δεν μου ταιριάζουν. Εάν, για παράδειγμα, προσπαθούσα να κάνω γυμναστική νωρίς το πρωί, πριν από τη δουλειά, δεν θα τα κατάφερνα. Προγραμμάτισα, όμως, τη μέρα μου με βάση τον ίδιο μου τον εαυτό και το πως λειτουργεί η ενέργειά μου, και κατάφερα να φτιάξω ένα ωραίο flow.

Και μόλις αυτό εξελιχθεί σε μια φυσική ρουτίνα, γίνεται μια πραγματική συνήθεια, και αρχίζει να μας είναι δύσκολο πια να ΜΗΝ την ακολουθήσουμε.

Με τη διατροφή, που είναι ένα ζήτημα που σίγουρα απασχολεί πολλούς, οι έξυπνες κινήσεις μου ήταν οι εξής:

• Δεν προσπαθώ να κάνω μια διατροφή που ΔΕΝ μου αρέσει, αφού θα ήταν ουσιαστικά ένα καθημερινό σαμποτάζ στον εαυτό μου. Έχω φτιάξει όμως (με τη βοήθεια των AI εργαλείων και αρκετό iteration) μια διατροφή που είναι ακριβώς στις λογικές θερμίδες που χρειάζομαι για τον στόχο μου και που περιλαμβάνει μονάχα πράγματα που μου αρέσει να τρώω. Έτσι, κάθε μέρα είμαι χαρούμενος με το φαγητό μου και μπορώ να συνεχίζω τη διατροφή μου αέναα.
  • Όμως, πάντα, το ψυγείο μου περιέχει ΟΛΑ όσα χρειάζομαι για το κάθε γεύμα της ημέρας και ΤΙΠΟΤΑ κακό/παχυντικό. Εάν δεν συνέβαινε αυτό, είναι πολύ πιθανό απλώς να το έριχνα στο ντελίβερι ή σε οποιαδήποτε κακή αλλά εύκολη λύση.
• Τα πάντα στη διατροφή μου είναι πολύ εύκολα να φτιαχτούν και κυρίως πράγματα που μπορώ να κάνω meal prep. Για παράδειγμα, το πρωτεϊνικό κομμάτι πολλών γευμάτων, είναι ήδη ψημένα μπιφτέκια κοτόπουλο και στήθη, που έχω αποθηκευμένα σε ξεχωριστές μερίδες στην κατάψυξη. Έτσι, με μόνο 2 λεπτά στον φούρνο μικροκυμάτων, είναι έτοιμα για κατανάλωση, σαν να είχαν μόλις ψηθεί.
  • Εάν από την άλλη, απαιτούσα από τον εαυτό μου να μαγειρεύει περίπλοκα φαγητά κάθε μέρα, θα ήταν απλώς αδύνατον και μια τεράστια τριβή/σαμποτάζ για μένα.
• Έχω αρχίσει να λέω ΟΧΙ σε κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση ή μάζωξη που έχει το φαΐ στο επίκεντρό της και έχω σταματήσει να βγαίνω τακτικά σε μπυραρίες και λοιπά.
  • Ή εάν χρειαστεί να βρεθώ σε κάτι τέτοιο, φροντίζω να είμαι προετοιμασμένος και να έχω ήδη φάει ή να κουβαλήσω μαζί μου το φαγητό μου.

Αυτό το τελευταίο είναι ίσως η μόνη σημαντική “θυσία” που αναγκάζομαι να κάνω, τουλάχιστον μέχρι να φτάσω τον στόχο μου. Όμως επειδή η διατροφή μου είναι τόσο sustainable και έχει γίνει συνήθεια προ πολλού, πιστέψτε με, σήμερα μου είναι πολύ πιο δύσκολο να θελήσω να φάω, ξέρω ‘γω, πίτσα, παρά τα ωραία πιάτα με πρωτεΐνη που φτιάχνω σπίτι μου.

Και προφανώς, μια χαρά γίνεται και να γυμνάζεσαι και να τρως υποθερμιδικά. Η μεγαλύτερή μου δικαιολογία καταρρίφθηκε και αυτή. Το μόνο που χρειαζόταν, ήταν να δημιουργήσω τις παραπάνω ρουτίνες ξεχωριστά, και από εκεί και πέρα ίσως να focus-άρω λίγο περισσότερο την προσωπική μου πειθαρχία. Μια-δύο μέρες πιέστηκα να κάνω γυμναστική πεινώντας λίγο παραπάνω από το κανονικό, και από εκεί και πέρα απλώς συνήθισα.

Αλλά δεν ήταν τα θέματά μου μόνο σχετικά με το σώμα και την υγεία.

Τα μεσημέρια που περπατάω, ας πούμε, είναι η κατάλληλη ώρα για να ασχοληθώ με οποιοδήποτε διαδικαστικό θέμα χρειάζεται τηλεφωνήματα: πχ. να μιλήσω με δημόσιες υπηρεσίες, ή με το καθαριστήριο χαλιών για να έρθουν να τα μαζέψουν… ξέρετε, βαρετά tasks που πάντα αναβάλλουμε. Και αντί να το αναβάλλω για μετά τη δουλειά, όπως κάποτε, σήμερα απλώς παίρνω τα τηλέφωνα μου την κατάλληλη ώρα, περπατώντας, και όλα ολοκληρώνονται άκοπα. Έξυπνη ρουτινούλα, ε;

Ή για την κοινωνική ζωή και την περιπέτεια, θα μπορούσα να αποδεχτώ πως όλοι είναι ξενέρωτοι και εγώ δεν είμαι πια ανέμελος φοιτητής και να μην κάνω τίποτε ποτέ ξανά (δικαιολογία).

Ή, από την άλλη, μπορώ να αποδεχτώ πως έτσι έχουν τα πράγματα με τον περίγυρό μου (δεδομένο), αλλά να αρχίσω να ταξιδεύω πολύ συχνότερα σε άλλες πόλεις (πράγμα για το οποίο το remote βολεύει υπερβολικά) ώστε να βλέπω τους φίλους που έχω εκεί ή ακόμη και να κάνω solo ταξιδια στα μέρη που θέλω να βρίσκομαι όποτε το γουστάρω, χωρίς να περιμένω τον οποιονδήποτε ξενέρωτο να σε ακολουθήσει, ζώντας έτσι αυτή την περιπέτεια που λέω πως μου λείπει και γνωρίζοντας νέους ανθρώπους.

Ή τα βράδια, αντί να καίγομαι στην τηλεόραση βλέποντας Γη της Ελιάς (αλήθεια, γιατί ο Στάθης Καπερνάρος φοράει το ίδιο παντελόνι εδώ και τρεις σεζόν;) και να μην κάνω καθόλου “δουλειά” για τους στόχους που έχω πέραν του επαγγέλματός μου, αφού είμαι μόνιμα κουρασμένος (δικαιολογία), μπορώ να χρησιμοποιήσω ήρεμα τον "ελεύθερο" χρόνο μου, ή κομμάτια των Σαββατοκύριακών μου, είτε γράφοντας τα κείμενα που ήθελα να γράψω (καλή ώρα), είτε δουλεύοντας το βιβλίο μου, είτε κάνοντας μικρά prototypes για το φανταστικό προϊόν που θέλω να μετατρέψω σε ολόκληρη εταιρεία. Ακόμη και αν η Γη τηε Ελιάς παίζει στο background. (καλές ρουτινούλες, ε;)

Όπως και δεν χρειάζεται να κολλάω στην τελειομανία και να περιμένω να μου δοθούν ολόκληροι μήνες άδειοι για να γράψω άρθρα (αποδοχή των δεδομένων). Ας τα γράψω σποραδικά, λίγο-λίγο και ας αργήσω να postάρω. Ακόμη και αυτό, είναι καλύτερο από το τίποτα.

Be like water

Έχω αμέτρητα τέτοια παραδείγματα, τόσο προσωπικά, όσο και σαν απαντήσεις στις άπειρες γνωστές δικαιολογίες που ακούω καθημερινά. Και ναι, οι δικαιολογίες είναι πραγματικά άπειρες - όμως άπειρες είναι και οι πιθανές λύσεις.

Η απάντηση βρίσκεται στο να βρίσκεις λύσεις γύρω από τα προβλήματα. Να βρίσκεις τις ευκαιρίες μέσα στα δεδομένα, συνδυάζοντας τα σταθερά κομμάτια της καθημερινότητας με έξυπνες επιλογές ώστε όλα να συμβαίνουν σχεδόν άκοπα, με ένα όμορφο flow, σαν μια καλοστημένη σειρά από τουβλάκια ντόμινο, που το ένα ρίχνει το άλλο.

ΑΛΛΑ: Δεν αρκεί απλώς το να φανταστείς την πιθανή λύση, ή το να διαβάζεις motivational κείμενα σαν κι αυτό. Εντάξει, το να κάνεις visualize τον εαυτό σου όπως θα ήθελες να είναι, και να ορίσεις τι ακριβώς θέλεις να αλλάξει, είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα.

Αλλά ακόμη κι αν σχεδιάσεις στα χαρτιά την τέλεια optimized ρουτίνα, εάν στο τέλος δεν κάνεις και την δύσκολη δουλειά της πράξης, τότε τίποτε από όλα αυτά δεν θα μετράει.

Το μόνο απόλυτο δεδομένο, είναι πως στο τέλος πρέπει να γυρίσεις τα μανίκια σου και κάνεις όλα αυτά που τόσο έντονα προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν μπορούν να γίνουν.

---

Που θέλω να καταλήξω, λοιπόν…

Ότι για τους περισσότερους από εμάς, από μια ηλικία και μετά όπου η ζωή μας μπαίνει σε μια συγκεκριμένη σειρά, αρχίζει να εδραιώνεται στο μυαλό μας μια συγκεκριμένη αντίληψη για το "πως είναι ο κόσμος" και το "πως είναι η ζωή (μας)".

Πολλές φορές, όμως, η ζωή που καταλήγουμε να ζούμε, δεν μας αρέσει. Και νομίζουμε πως δεν μπορεί να αλλάξει γιατί η αντίληψη του πως είναι η ζωή μας, γίνεται ένα παγιωμένο κομμάτι του εαυτού μας.

Αυτό το δυναμώνουν οι δικαιολογίες που έχουμε απέναντι στα πάντα. Ένας τσιμεντένιος τοίχος-φυλακή που χτίζεται γύρω από το υποσυνείδητό μας.

Αλλά εγώ σας λέω πως οι δικαιολογίες είναι ψεύτικες και πως ο καλύτερος τρόπος για να τις ξεπεράσουμε είναι να αποδεχτούμε τα κομμάτια της ζωής μας που δεν μπορούμε να αλλάξουμε (εύκολα) και να φτιάξουμε έξυπνες ρουτίνες γύρω από αυτά, που θα μας οδηγήσουν σε μια πιο ενδιαφέρουσα ζωή.

Ρουτίνες που δεν θα είναι wishful thinking και δεν θα περιλαμβάνουν τριβές και ακούσια σαμποτάζ, αλλά ρεαλιστικές και φτιαγμένες γύρω από τους πραγματικούς μας χαρακτήρες, τις ικανότητες και τις αδυναμίες μας.

Ρουτίνες που θα είναι μακροπρόθεσμα sustainable και που θα οδηγούν με το compounding effect τους σε έναν συγκεκριμένο στόχο που είναι πραγματικά σημαντικός για εμάς.

Ακούγεται απλό, ε;

Ναι, είναι απλό - και δουλεύει. Μόλις το απέδειξα στον εαυτό μου ξανά. Και αντί να νιώθω πια ότι “οδεύω στην παρακμή”, όπως πριν από μερικούς μήνες, νιώθω και πάλι πως βρίσκομαι σε μια φάση εξέλιξης, με ένα νέο set από στόχους, πιο φρέσκους, που ταιριάζουν πολύ καλύτερα με τα δεδομένα της νέας κατάστασης.

Και νομίζω πως, στο τέλος, όταν συνειδητοποιήσουμε το πόσο πολύ έλεγχο έχουμε τελικά στη ζωή μας, το πόσο πολύ “στο χέρι μας” είναι όλα, η ικανοποίηση που μπορεί να μας δώσει το δάμασμα αυτής της δύναμης, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα… (Δεδομένο!)